මැවුම්කරු තම ගැත්තන්ගෙන් පාපය පිළි නොගන්නේ ඇයි?
යමෙකුට අල්ලාහ්ට අකීකරු වීමට අවශ්ය නම්, ඔහු ඔහුගේ සැපයුමෙන් අනුභව නොකර ඔහුගේ දේශය හැර ඔහු යා යුතු අතර, අල්ලාහ්ට ඔහුව නොපෙනෙන ආරක්ෂිත ස්ථානයක් සෙවිය යුතුය. මරණයේ දූතයා ඔහුගේ ආත්මය ගැනීමට ඔහු වෙත පැමිණියහොත්, ඔහු ඔහුට මෙසේ කියත්වා: "මම අවංකව පසුතැවිලි වී අල්ලාහ් වෙනුවෙන් ධර්මිෂ්ඨ ක්රියා කරන තුරු මා ප්රමාද කරන්න." මරණින් මතු දිනයේදී වධ දූතයන් ඔහුව නිරයට ගෙන යාමට පැමිණියහොත්, ඔහු ඔවුන් සමඟ නොයා යුතු අතර, ඔහු ඔවුන්ට විරුද්ධ වී ඔවුන් සමඟ යාමෙන් වැළකී සිටිය යුතු ය. ඔහු ස්වර්ගයට ගෙන යා යුතුය, ඔහුට එසේ කළ හැකි ද? [317]. ඉබ්රාහීම් ඉබ්නු අද්හම්ගේ කතා වස්තුව.
පුද්ගලයෙකු තම නිවසේ සුරතල් සතෙකු ඇති කරන විට, ඔහු ඔහුගෙන් වඩාත්ම බලාපොරොත්තු වන්නේ කීකරුකමය. එය ඌ මිලදී ගත් පමණිනි. එසේ නම් අප මැවූ අපව නිර්මාණය කළ මැවුම්කරු හා අප අතර තත්ත්වය කෙසේනම් විය යුතු ද?අපගෙන් වන අවනතභාවය, නැමදුම හා යටහපත් භාවය ලබන්නට ඔහු සුදුසු නොවන්නේ ද? මේ ලෞකික ගමනේදී අපි බොහෝ කාරණාවලදී අපගේ කැමැත්තට එරෙහිව යටත් වෙමු. අපගේ හෘද ස්පන්දනය, අපගේ ආහාර ජීර්ණ පද්ධතිය ක්රියා කරයි, අපගේ ඉන්ද්රියයන් සම්පූර්ණයෙන්ම වටහා ගනී. අප කළ යුත්තේ අපට තෝරා ගැනීමට දී ඇති අපගේ ඉතිරි කටයුතු දෙවියන් වහන්සේට භාර දීමයි. එවිට අපට ආරක්ෂිතව පැමිණීමට හැකි වේ.
ලෝක ස්වාමියා කෙරෙහි විශ්වාසය සහ යටත් වීම අතර වෙනස හඳුනා ගත යුතුය.
ඒ අනුව කිසිවකුට අත් නොහැරිය හැකි ලෝක ස්වාමියා වෙනුවෙන් අපේක්ෂා කරන අයිතිය නම්, ඔහුගේ ඒකීයභාවය පිළිගෙන යටත් වී, කිසිදු හවුල්කරුවෙකු ඔහුට ආදේශ නොකර ඔහුට පමණක් නමස්කාර කිරීමත්, මැවුම්කරු ඔහු පමණක් බවත්, ආධිපත්යය හා නියෝගය ඔහුට පමණක් හිමි බව විශ්වාස කිරීමත් ය. අපි එය පිළිගත්තත් නැතත්, විශ්වාසයේ පදනම මෙයයි (විශ්වාසය ප්රකාශයෙන් සහ ක්රියාවෙන් වන්නකි), අපට වෙනත් විකල්පයක් නැත. ඒ අනුව මිනිසා වගකිව යුතු අතර දඬුවම් කරනු ලැබේ.
යටත් වීමේ විරුද්ධ පැතිකඩ සාපරාධීත්වයයි.
උත්තරීතර අල්ලාහ් මෙසේ පවසයි:
"එහෙයින් අවනත වූවන් වැරදිකරුවන් මෙන් අපි පත් කරන්නෙමුද?" (අල්-කලම්: 35) (318) (අල්-කලම්: 35)
අයුක්තිය සම්බන්ධයෙන් ගත් කල, එය ලෝක ස්වාමියා වෙත හවුල්කරුවෙකු හෝ සමානයෙකු හෝ පත් කිරීමයි.
උත්තරීතර අල්ලාහ් මෙසේ පවසයි:
"එහෙයින් නුඹලා දැන දැන ම අල්ලාහ්ට ආදේශ නොතබනු." (අල්-බකරා: 22) (319) (අල් බකරා: 22)
"විශ්වාස කොට තම විශ්වාසය සමඟ (ආදේශ කිරීමෙන්) කිසිදු අපරාධයක් මුසු නොකළේ ද එවැන්නන්ටමය අභයදායිත්වය ඇත්තේ. තවද ඔවුහු යහමඟ ලද්දවුන් වෙති." (අල්-අන්ආම්: 82) (320) (අල්-අන්ආම්: 82)
විශ්වාසය යනු පාරභෞතික නියමයකි. එය අල්ලාහ්, ඔහුගේ මලක්වරු, ඔහුගේ ග්රන්ථ, ඔහුගේ ධර්ම දූතවරු හා අවසන් දිනය විශ්වාස කිරීමත් අල්ලාහ්ගේ තීන්දුව හා පෙර නියමය පිළිගැනීමත් අවශ්යය කරයි.
උත්තරීතර අල්ලාහ් මෙසේ පවසයි:
“අපි විශ්වාස කළෙමු” යැයි ගැමි අරාබිවරුන් පැවසුවෝය. “නුඹලා විශ්වාස නොකළේමය. නමුත් අපි අවනත වූයෙමු යැයි නුඹලා පවසනු. නුඹලාගේ සිත් තුළට දේව විශ්වාසය ඇතුළු වූයේ නැත. තවද නුඹලා අල්ලාහ්ට හා ඔහුගේ දූතයාණන්ට අවනත වන්නෙහු නම් නුඹලාගේ ක්රියාවන්ගෙන් කිසිවක් ඔහු අඩු නොකරනු ඇත. නියත වශයෙන්ම අල්ලාහ් අති ක්ෂමාශීලීය; මහාකරුණාන්විතය.”(අල්-හුජ්රාත්: 14) (321) (අල්-හුජ්රාත්: 14)
සැබැවින්ම ඊමානය (දේවත්වය විශ්වාස කිරීම) යනු තෘප්තිය, පිළිගැනීම සහ සෑහීම යන උසස් හා උදාර නිලයක් සහ තරාතිරමක් සහිත බවත් ඊමානයට එය වැඩිවෙන හා අඩුවෙන නිලයන් සහ තරාතිරම් ඇති බවත් උතුම් වදන් පෙන්වා දෙයි. පුද්ගලයෙකුගේ හැකියාව සහ ඔහුගේ හදවතේ ඇති අදෘශ්යමාන කරුණු අවබෝධ කර ගැනීමේ හැකියාව එක් එක් පුද්ගලයාගෙන් තවත් කෙනෙකුට වෙනස් වන අතර මිනිසුන් සුන්දරත්වයේ සහ තේජසෙහි ගුණාංග පිළිබඳ ඔවුන්ගේ අවබෝධයෙන් සහ තම ස්වාමියා පිළිබඳ දැනුමෙන් කැපී පෙනේ.
මිනිසාට අදෘශ්යමාන දේ පිළිබඳ අවබෝධයක් නොමැතිකම හෝ ඔහුගේ පටු ආකල්ප නිසා ඔහුට දඬුවම් නොලැබෙනු ඇත. නමුත් අල්ලාහ් මිනිසාට නිරයේ සදාකාලිකත්වයෙන් මිදීමට අවම පිළිගත හැකි මට්ටමට දඬුවම් කරනු ඇත. අල්ලාහ්ගේ ඒකීයත්වය පිළිගෙන ඔහුට යටත් වීම අනිවාර්ය ය. මැවීම, අණ කිරීම සහ නැමදුම් ලැබීම ඔහුට පමණක් සතුය. එය හැර සෙසු සියලු පාපයන්ට ඔහු කැමති අයට සමාව දෙයි. මිනිසා ඉදිරියේ වෙනත් තේරීමක් නැත. එක්කෝ දේවත්වය විශ්වාස කිරීම හා ජය ලැබීම එක්කෝ දේවත්වය ප්රතික්ෂේප කිරීම හා පරාජය වීමය. එය විය හැක්කක් හෝ නොවිය හැක්කක් හෝ විය හැක.
උත්තරීතර අල්ලාහ් මෙසේ පවසයි:
"සැබැවින්ම අල්ලාහ් ඔහුට ආදේශ තැබීම ගැන සමාව නොදෙයි. ඒ හැර සෙසු දෑ ට ඔහු අභිමත කළ අයට සමාව දෙයි. කවරෙකු අල්ලාහ්ට ආදේශ තබන්නේ ද සැබැවින්ම ඔහු (අල්ලාහ්ට) මහත් පාපයක් (මනංකල්පිත සේ) ගෙතුවේය." (සූරා අන්-නිසා:48) (322)
දේවත්වය විශ්වාස කිරීම යනු අදෘශ්යමාන දෑ හා සම්බන්ධ ප්රශ්නයක් වන අතර නොපෙනෙන දේ හෙළි වූ විට හෝ අවසන් හෝරාවේ සලකුණු දිස් වූ විට නතර වේ. (සූරා අන්නිසා: 48)
උත්තරීතර අල්ලාහ් මෙසේ පවසයි:
"...නුඹගේ පරමාධිපතිගේ සාධක සමහරක් පැමිණෙන දින කිසිදු ආත්මයකට එහි විශ්වාසය ප්රයෝජනවත් නොවනු ඇත. මීට පෙර එය විශ්වාස නොකළේය. එමෙන්ම එම විශ්වාසය තුළ කිසිදු යහපතක් උපයා ගත්තේ ද නැත. නුඹලා බලාපොරොත්තුවෙන් සිටිනු..." (අල්-අන්ආම්: 158) (323) (අල්-අන්ආම්: 158)
මිනිසා තම ඊමාන් හෙවත් විශ්වාසයෙන් දැහැමි ක්රියාවන් තුළින් ප්රයෝජන ගැනීමට හා ඔහුගේ යහපත් ක්රියාවන් වැඩි කර ගැනීමටත් අවශ්ය නම්, එය මෙම හෝරාව ආරම්භ වී අදෘශ්යමාන දෑ හෙළිදරව් වීමට පෙර විය යුතුය.
යහපත් ක්රියාවන් නොමැති තැනැත්තා සදාකාලික අපායෙන් මිදීමට බලාපොරොත්තු වන්නේ නම්, ඔහු අල්ලාහ්ට යටත් වී ඔහුගේ ඒකීයත්වය පිළිගෙන, ඔහුට පමණක් නැමදුම් කිරීමෙන් මිස මෙලොව හැර නොයා යුතුය. ඇතැම් පව්කාරයින්ට තාවකාලික අමරණීයභාවය සිදුවිය හැක. මෙය දෙවියන්ගේ කැමැත්තට යටත් වේ. ඔහු කැමති නම් ඔහු ඔහුට සමාව දෙනු ඇත, ඔහු කැමති නම්, ඔහු ඔහුව නිරා ගින්නට ඇතුල් කරනු ඇත.
උත්තරීතර අල්ලාහ් මෙසේ පවසයි:
"අහෝ විශ්වාස කළවුනි! නුඹලා අල්ලාහ්ට බිය විය යුතු සැබෑ අයුරින් නුඹලා ඔහුට බිය බැතිමත් වනු. තවද නුඹලා මුස්ලිම්වරුන් ව සිටිය දී ම මිස මරණයට පත් නොවනු." (ආලු ඉම්රාන්: 102) (324) (ආලු ඉම්රාන්: 102)
ඉස්ලාම් ආගමේ විශ්වාසය වචනයෙන් සහ ක්රියාවෙන් වන්නකි. මන්ද එය අද ක්රිස්තියානි ධර්මයේ ඉගැන්වීම්වල මෙන් විශ්වාසය පමණක් නොවේ. එමෙන්ම අදේවවාදයේ මෙන් ක්රියාව පමණක් නොවේ. අදෘශ්යමාන දේ විශ්වාස කරන අවධියේ සහ ඉවසීමේ අවධියේ සිදු කරන පුද්ගලයෙකුගේ ක්රියාවන්, මතුලොවෙහි ගුප්ත දෑ නිරාවරණය වී එය දෑසින් දැක බලාගත් අයකු සමඟ සමාන වන්නේ නැත. එමෙන්ම දුෂ්කර හා දුර්වල අවධියේ ඉස්ලාමයේ ඉරණම ගැන නොදැන අල්ලාහ් වෙනුවෙන් ක්රියා කරන අය ඉස්ලාමය දෘශ්යමානව බලවත් සහ ශක්තිමත්ව තිබිය දී අල්ලාහ් වෙනුවෙන් කටයුතු කළ අයට සමාන වන්නේ නැත.
උත්තරීතර අල්ලාහ් මෙසේ පවසයි:
"...ජයග්රහණයට පෙර වියදම් කොට සටන් වැදුණවුන් (පසුගාමීන්ට) සමාන නොවේ. ඔවුහු ඔවුනට පසු ව වියදම් කොට සටන් වැදුණවුන්ට වඩා තරාතිරමින් අති මහත් වූවෝ වෙති. තවද සියල්ලන්ට අල්ලාහ් යහපත ප්රතිඥා කළේය. තවද නුඹලා සිදු කරන දෑ පිළිබඳ ව අල්ලාහ් අභිඥානවන්තය." (අල්-හදීද්: 10) (325) (අල්-හදීද්: 10)
ලෝක ස්වාමියා කිසිදු හේතුවක් නොමැතිව දඬුවම් කරන්නේ නැත. ගැත්තාගේ අයිතිවාසිකම් අහෝසි කිරීම හෝ ලෝක ස්වාමියාගේ අයිතිවාසිකම් අහෝසි කිරීම සම්බන්ධයෙන් පුද්ගලයෙකු විභාග කරනු ලැබ දඬුවමට ලක් කරනු ඇත.
අපා ගින්නේ සදාකාලිත්වයෙන් මිදීමට අත්හැරිය නොහැකි සත්යයක් ඇත. එනම් "නැමදුමට සුදුස්සා අල්ලාහ් හැර වෙනත් දෙවියෙකු නැත. ඔහු ඒකීයය. ඔහුට කිසිදු හවුල්කරුවෙකු නැති බවට මම සාක්ෂි දරමි. සැබැවින්ම මුහම්මද් ඔහුගේ දූතයාණන් හා ඔහුගේ ගැත්තා බවටත් මම සාක්ෂි දරමි. සැබැවින්ම අල්ලාහ්ගේ දූතවරු සැබෑ බවටත් මම සාක්ෂි දරමි. සැබැවින්ම ස්වර්ගය සත්යය බවටත් නිරය සත්යය බවටත් මම සාක්ෂි දරමි." යැයි පවසමින් හා ඒවා ක්රියාවට නංවමින් ලෝක ස්වාමියාට යටහත් වීමය.
අල්ලාහ්ගේ මාර්ගයට බාධා නොකිරීම, අල්ලාහ්ගේ දහම ප්රචාරය වීමට හෝ ඇරයුම් කිරීම හමුවේ පෙනී සිටීමට අදහස් කරන ඕනෑම ක්රියාවකට උර දීම හෝ සහාය දීම.
මිනිසුන්ගේ අයිතීන් උල්ලංඝනය නො කිරීම හෝ විනාශ නො කිරීම හා ඔවුනට අපරාධ නොකිරීම.
මැවීමට හෝ මැවීම්වලට හානි කිරීමෙන් වැළකී සිටීම, ඔහු තමාගෙන් ඈත් වීමට හෝ මිනිසුන්ගෙන් ඉවත් වීමට අවශ්ය වුව ද එලෙසමය.
පුද්ගලයෙකුට බොහෝ යහපත් ක්රියා නොමැති විය හැකි නමුත් ඔහු කිසිවකුට හානියක් හෝ තමාට හෝ මිනිසුන්ට නපුරක් ගෙන දෙන ක්රියාවක නිරත වී නැතිනම් එමෙන්ම ඔහු අල්ලාහ්ගේ ඒකීයභාවයට සාක්ෂි දරයි නම් ඔහුට අපා ගින්නේ දඬුවමින් ආරක්ෂාව අපේක්ෂා කරනු ලැබේ.
උත්තරීතර අල්ලාහ් මෙසේ පවසයි:
"නුඹලා (අල්ලාහ්ට) කෘතවේදී වී විශ්වාස කළේ නම් අල්ලාහ් නුඹලාට දඬුවම් කරනුයේ ඇයි? තවද අල්ලාහ් කෘතවේදීය; සර්වඥානීය." (අන්-නිසා: 147) (326) (අන්-නිසා: 147)
මිනිස් වර්ගයා මෙලොවෙහි දී ඔවුන් කරන ක්රියාවන් සාක්ෂියේ ලෝකයෙන් ආරම්භ කර අවසන් හෝරාව එළැඹෙන තුරුත්, අදෘශ්යමාන ලෝකය එළිදරව් වනතුරුත්, පරලොව ගණන් බැලීමේ ආරම්භය පැමිණෙන තුරුත් තරාතිරම සහ උපාධි අනුව වර්ගීකරණය කරනු ලැබේ. උතුම් හදීසයේ සඳහන් වන පරිදි ජනයා අතර මතුලොවෙහි අල්ලාහ් පරීක්ෂාවට ලක් කරනු ලබන අය වෙති.
ලෝකාධිපති සෑම මිනිසෙකුටම තමන් කළ ක්රියාවන්ට හා අයහපත් ක්රියාවන්ට අනුව දඩුවම් දෙනු ඇත. එක්කෝ ඒවා මෙලොවදීම කල් ඇතිව පිරිනමයි. නැතිනම් පරලොව වෙනුවෙන් ප්රමාද කරයි. මෙය ක්රියාවෙහි බරපතලකම, පාපක්ෂමාව, බවභෝග පරම්පරාව සහ අනෙකුත් ජීවීන් කෙරෙහි යොදන බලපෑම හා හානියේ තරම මත රඳා පවතී.
නූහ්, හූද්, සාලිහ්, ලූත් යන නබිවරුන්ගේ සමූහයන් වැනි පෙර ඉකුත්ව ගිය ජන සමූහයන්, ෆිර්අවුන් සහ දූතයින් බොරු කළ අනෙකුත් ජන සමූහයන් වනාහි, ඔවුන්ගේ නින්දා සහගත ක්රියාවන් සහ ඔවුන්ගේ කුරිරුකම් නිසා අල්ලාහ් මෙලොව දීම ඔවුන්ගේ දඬුවම් ඉක්මන් කළේය. ඔවුන් ඉන් දුරස් වූයේ හෝ ඔවුන්ගේ නපුර නතර කළේ හෝ නැත. නමුත් ඔවුන් සීමාව ඉක්මවා කටයුතු කළහ. හුද්ගේ ජනයා මහපොළොවේ උඩඟුකම් පෑවෝය. සාලිහ්ගේ ජනයා ඔටුවාව මරා දැමුවෝය. ලූත්ගේ ජනයා සමලිංගික දුරාචාරය ගැන අවධාරනය කළෝය. ෂුඅයිබ්ගේ ජනයා දූෂණය සහ මිනිසුන්ගේ අයිතිවාසිකම් උල්ලංඝනය කළෝය. කිරුම් මිණුම් හි වංචා කළෝය. ෆිර්අවුන්ගේ ජනයා මූසාගේ ප්රජාවට සීමාව ඉක්මාව වැරදි හා සතුරුකම් සේන්දු කළෝය. ඔවුන් හැමෝටම පෙර නූහ්ගේ ජනයා ලෝක ස්වාමියාට නමස්කාර කිරීමේ දී ආදේශ කළෝය.
උත්තරීතර අල්ලාහ් මෙසේ පවසයි:
"කවරෙකු යහකමක් සිදු කළේ ද එය ඔහු වෙනුවෙන්මය. තවද කවරෙකු නපුරක් කළේද එය ඔහුට එරෙහිවය. ඔබේ පරමාධිපති ගැත්තන්හට අපරාධ කරන්නෙකු නොවේ." (ෆුස්සිලත්: 46) (327) (ෆුස්සිලත්: 46)
"එසේ සෑම සමූහයක්ම එහි පාපය හේතුවෙන් අපි ග්රහණය කළෙමු. ඒ අනුව ඔවුන් අතරින් අප ඒ(සමූහය) වෙත සැඩ සුළං එවූ අය ද වෙති. තවද ඔවුන් අතුරන් මහ හඬ එ(ම සමූහ)ය හසුකරගත් අය ද වෙති. තවද ඔවුන් අතරින් එ(ම සමූහ)ය මහපොළොවට ගිල් වූ අයද වෙති. තවද ඔවුන් අතරින් අප ජලයේ ගිල්වූ අය ද වෙයි. අල්ලාහ් ඔවුනට අපරාධ කිරීමට නොවීය. නමුත් ඔවුහු ඔවුනටම අපරාධ කර ගනිමින් සිටියෝය." (අල්-අන්කබූත්: 40) (328 (අල්-අන්කබූත්: 40)